nilperi

Ölümün var olduğunu,bıraktığı acıyı,göz yaşlarını biliyor,görüyor ve duyuyordum.Ama hiç hissetmemiştim.Ta ki bugüne kadar.Bugün dedem dediğim sevgili hocamı kaybettim.Hocam dediğim, sıradan hocalardan değildi.Hasta olduğunu 5 gün önce öğrendim ve inanamadım.Allah'ım zoruna gitmesin ve benim bu dediğimi yanlış anlama ve beni bağışla.O dağ gibi güçlü olan adamın bu kadar kolay devrilebileceğine hiç inanamadım. Benim hocam güçlüdür,pes etmez dedim hep.İyileşip aramıza dönecek ve bize yeniden İstanbul da arkadaşıyla çocukken nasıl yüzme yarışı yaptığını anlatacak diye inandım.........
Yaşamımız boyunca bir çok insan girip çıkacak hayatımıza.Bunlardan bazıları bizi incitecek,bazıları güldürecek...  
Ama bunların her biri izler bırakacak üzerimizde.Metin hocam;siz bu yukarıda yazan bazıları kadar basit değildiniz.Hayatımı değiştiren,beni ağlarken güldüren,belki de hayatımın en büyük düşüşünde elimden tutup ayağa kaldıran,bir kaç kişiden biri idiniz.Hem de o zamanlar daha hocam bile değildiniz.İlk kez o zaman tanışmıştım sizinle......
Tam sizi anlatmaya başlayacakken hep yarım kalıyor cümlelerim.Hepsi boğazımda düğümleniyor ve sanki sizi tarif etmek için hepsi eksik ve yetersiz kalıyor.Şu an içimdeki sizi tarif edemiyorum bile.Hayatım da ilk kez sevdiğim birini kaybettim.Ve ilk kez bugün ölümün acısı ile tanıştım.Birisi uzun bir süre hayatımızdan gittiğinde, onunla ilgili olan her şeyi zamanla unutmaya başlarız.Ama siz o birisi gibi olmayacaksınız benim hayatımda.Sizi hiç unutmayacağım benim canım hocam...Yattığınız yer cennet,ruhunuz şad olsun.Allah rahmet eylesin...