5 Aralık 2011 Pazartesi

her masal aynı başlar...

Kasım da aşk başkadır derler ya.Bizim masalımızda da Kasım başkaydı.Çünkü kasımda o ve ben artık biz olmuştuk.Sonbahar da bir yaprakta bizim için düşmüştü.Her aşk gibi cicim ayları güzeldi.O na bakarken utanmak,elini tutarken içinin kıpır kıpır olması,gördüğünde kalbinin heycanla çarpması,ondan beklenen heycan dolu telefonlar ve daha neler neler...Onun her anlattığını dikkatle dinler sonra ayrı ayrı anlamlar yüklerdim.Farklı dünyaların,düşüncelerin buluştuğu güzel bir sonbaharda başladı masalımız.İlişkilerde o ilk saflık hep çekici gelmiş heyecan vermiştir bana.Sonbahar masılımızın en iyi sezonu bu ilk saflıktı.Sanki hiç vazgeçmez benden,vazgeçemem ondan zannediyordum.Yapamam onsuz,uyanamam ,uyuyamam diyordum.O kadar yolundaydı ki herşey ya da  korkularımız vardı ve yolunda gitmeyen şeylerin üstünü örtüyor,içimize atıyor,büyütüyorduk onları dağ gibi.Zaten başımıza ne geldiyse ya kaybetme korkusundan ya da yalnız kalma korkusundan gelmedi mi?Alışmıştık sanki birbirimize.Bitmişti aşkımız bir süre sonra.Aynı okul,aynı sıra,aynı yollar,aynı otobüs,sonrasında aynı üniversite,aynı bölüm,aynı arkadaşlar,aynı dersler,aynı fikirler.Aynı aynı aynı herşey aynıydı işte artık.Artık sadece elele yürümekten başka aşkımızı gösteren bir simgemiz kalmamıştı.Özleyemedik biz birbirimizi hiç.Kendimizi,ilişkimizi düşünmek yerine başkalarını düşündük.Önceliklerimiz birbirimiz olmadık hiçbir zaman.Olamadık.Ve veda vakti gelmişti.Kurduğumuz hayaller,yaşanan onca şey.Bütün bunlar bir anda koca bir hiç olmuştu,anlamsızlaşmıştı herşey,Artık birbirimiz için hiçbir anlam ifade etmiyorduk.Bitmişti sevgimiz sanki.Çünkü biz hiç bir zaman birbirimizi kaybetmekten korkmadık.Nedense çok emindik masalımızın hiç bitmeyeceğinden.Belkide bu düşüncelerdi bizi bitiren.Keşke diyorum keşke sonumuz öyle olmasaydı.O ve ben biz olarak kalabilseydik.Kime neye yenildiğimi bilmiyorum.Hep güzel bir son düşünmüştüm.Ama bizim baharlarımız bitmişti.Mevsimlerden hep kışı yaşadı aşkımız bir süre sonra.Soğuk yavaş yavaş aşkımıza işliyordu.Sadece kar yağdığında küçük bir umuda kapılıyoruz,belki eriyip yeniden birbirimize karışabiliriz diye.Bazen her şeyi onarabileceğimi hayal ediyordum.Yıkımlar yokmuş gibi davranmaya karar vermiştim.Ama kırık hayallere kapılmanın olanaksızlığını o anlarda bir kez daha yaşadım.Ayrılış mevsimindeki buluşmalarımız,konuşmalarımız hiçbir şey getirmedi.Daha fazla devam edemezdik,birinin durumu dile getirip,bütün yükü,suçluluğu üstüne alıp son noktayı koyması gerekiyordu.Git demek zor geldi bana bu yüzden kendim gitmeyi tercih ettim.Bir süre sonra onsuzluğun acısını yaşamaya başladım.Nereye gitsem,nereye baksam ondan bir parça vardı.Herşey onu hatırlatıyordu bana.Seni bana soruyorlar genelde.Sevmediğimi söylüyorum ama sen inanma olur mu?Ben inanıyorum bu dediğime bazen ama sadece sana inat olsun diye ve belki biraz canın acısın diye.Böyle güçlü göründüğüme de bakam.Sen yokken daha bi kırıldı kolum kanadım ama güçlü görünmek zorundayım ve bu yüzdendir hep sahte gülüşlerim.Beni bizi hiç bir zaman unutma lütfen.Hep güzel hatırla yaşananları ve hep sev beni bizi.Hiç vazgeçme isterim benden.Hiç bir kadın alamasın sendeki yerimi.Yinede suçlusun bana ve bize karşı.Benimde hatalarım vardı ama seninkiler kadar yıkıcı değillerdi.Bir şeyler eksik artık hayatımdan ve anladım ki yalnızlığın sonu yok.Severdim yalnızlığı ama böylesini değil...Ve masalımızın sonunu bile bulamadan güneşli bir günün karanlığında kaybettik birbirimizi.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder